İKİ BİSKÜVİ ARASINDA
Gece vardiyasında işe başladı. Gözleri de uykudan kapanıyordu. Sabah yavaş yavaş ışıklar sönüyorken o da iş önlüğünü çıkardı. O günkü hesabı görülmüş bir günlük yevmiyeyi hak etmişti. Baygın baygın sesi de kısılmıştı.
Evine geldiğinde annesi, ‘’İşyerinde
ne yaptın?’’ Diye sordu o da kızgın bir şekilde ‘’Elinin körünü yaptım.’’ dedi.
Başka da hiç konuşmadan gitti yatak odasında uykuya daldı.
Uyandığında ne olacaktı? Tekrar iş önlüğünü
giyecek işe dalacaktı.
İş önlüğü işyerinin dolabında asılıydı
sıcak yatağından çıkmak ve iş önlüğünü giymek dakikalar arasında, o okumuş
da kendi kendine ‘’Eee eninde sonunda girmem dediğin işe geldin girdin şimdi hiç
kıpırdama yerinde uslu dur ve çalış.’’
Her insanın bir alışma süreci vardır o
süreci bir atlattın mı alışır gidersin. Senin
okuduğun o kitaplar yaladığın mürekkep geçmez burada bir yığın kız kadın,
bir yığın argo söz, bir yığında iş, vardiyalar arası gez dolaş dur, gerek bir
birimde, gerek diğer birimde yığınla iş. Benim tercihim şurası burası da
diyemezsin nereye verirlerse giyindiğiniz iş önlüğü aynı nede olsa
Açıkça söyleyeyim çalışmaktan gocunma
nereye gidersen ne iş verirlerse tut, boş veri verme. Bir üstün emir mi verdi?
Yap uygula, kendini ağırdan alıp da kendini yorma, o emri veya işi kafana takıp
da kafanı da ağrıtma, hayat böyle çalışma zinciri böyle. Eğ başını gör işini ara
sıra da göz gezdir diğer işlere göz at, acele etme. Ben okumuşum havalarına da
girme, üzülme de gerekirse seni de alırlar idareye bir gün, bir ay, bir yıl ne
çıkar o da senin işi öğrenmen için çıraklığın olsun, gözünün açılması ve işi
kavraman için, aklını kullan, sabret ve işinin başında dur. Her şeyden önce
senin ellerinin oynaması gerek çalışman gerek ki göze giresin dikkat çekesin, sabret.
Tasa etme üzülme heves istek ve arzuların
senin iş heyecanını besler, hemen ilk günden umutsuzluğa kapılma, geldiğine
girdiğine pişman olma, bu iş seni öyle bir kamçılasın ki yeniden doğmuş gibi
öyle bir kuvvet versin ki yeniden tekrar işe gelmek istermiş gibi. Hatırlarsan
yanında çalışan kadının bir gün önce beli ağrıyordu, eğri geziyordu bak bu gün
keklik gibi sekiyor. Her sabah aynaya baktığında bu gün benim için yeni bir gün
Rabbim bana bugün bakalım hangi nimetlerini sunacak diye bekle ve um.
Diyeceksin ki neden ben? Neden ben bunları
yaşıyorum? İmtihan dünyası sırlar dünyası günah ve sevap kazanma yerleri çarşı
ve sokaklar insan içleri kalabalıklar. Bana kalırsa sen bu kalabalıkta önce
kendini bir ölç biç, tart, iyiliğe mi daha çok meylediyorsun yoksa kötülüğe mi?
Sen ve senin elinde olanlarla. Bir de bakmışsın ki öbür taraftasın. Günahların almış
eline silgiyi sevaplarını siliyor. Cesede döndüğün zamanı söylüyorum.
‘’Vallahi ben de altüst oldum şimdi
pusulamı şaşırdım. Ben de diken üstünde duruyorum. Kararsız kaldım. Çünkü neşe
içinde bir hayat tanıdım burada bisküvi tadında şarkılar, kar ve zararlar.
Zararları leylek aldı götürdü. Hayatın mana ve önemini çalışma hayatını,
yorgunluğu para kazanmayı, ahlakı, namusu, neşeyi, dayanışmayı bütün lezzetleri
tattım şimdi bu lezzetleri uzaktan seyretmenin tadı nasıl olur? Bilmiyorum. O
kadar güzel değerler ki bunlar kaybetmek de istemiyorum. Yorgunluğu var evet
yorgunluğun bir de değeri var burada. Beni karşı konulmaz bir şekilde işletmeye
iten güç evet okudum okumuşluğum ise sadece kağıt üzerinde kaldı burada da
sökmüyor.’’
Kalemi kullanmamış okulu hep kırmış bir işçi
burada daha şen ve şakrak insanların ve yaşamın temel sorunlarına egemen olmuş
kadar da neşeli, acıları, dertleri, sıkıntıları sümenaltı etmiş gibi de
keyifli. İnsan hayatta ne için yaşar? Bence neşeli bir hayat yaşamak için
yaşar. Öyleyse burada yaşıyorum ben mutluyum ben bisküvi fırın makineler
arasında koşuşturmaktan akşamları ağzı açık kalıp da bir güzel uyku çekmekten
sabahları iş önlüğümü giyip servise yetişmekten mutluyum. Çünkü bu bana yetiyor.
Başka da bir şeye ihtiyacı yokmuş gibi bütün
acı ve keyfini burada yaşıyormuş gibi bu iki birleşimden kendine bir dünya
yaratmış kendini coşturmuş ve hatta okuduğu kitaplara okullara dahi pişman
olmuş gibi.
Bir gün servise gecikmekten yürüyerek işe
varmak istediğinde yolda patronun arabası
durdu ve onu aldı. Patronun ona bakışındaki gözlerindeki ışık
gözlerindeki parıltı istek sevinç ve mutluluk o kadar büyüktü ki ‘’İşte iş azmi
çalışma aşkı budur,’’ der gibiydi.
‘’Dur burada, yakında personel alımı var.
Hangi bölüme alırlar bilmiyorum ama yakında idareye alım var.’’
‘’Ben idareye girmek istemem’’
’Neden?’’
‘’Burası daha özgür bir alan nasıl
diyeyim fazla bir sorumluluk da istemem.’’
‘’Memur olmak istemiyor musun?’’
‘’Hayır, istemiyorum istemiyorum.’’
‘’Ben de sanıyordun ki okumuş olan
herkes memur olmak ister.’’
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder