DAYANIRIM BEN ÇALIŞIRIM BEN

       Çalışmak istiyor musun?  Gözleri sorgu dolu acaba çalışabilir mi?

      Dayanabilir mi? Dayana bilir miyim ki ben?  Denemekte fayda var hem ne kaybedersin ki buralarda sürünmekten de iyidir.

   Yüklemede indi bindi yapacaksın. Çuvalları veya kutuları aldın mı sırtına,

       ''Dayanırım ben çalışırım ben, yapabilirim.

       Komşunun cılız oğlu bile yapıyor konuşmaya bile değmez.''

     İşe gelince o kurşun gibi ağır çuvallar sıska vücudunda, yüzünde renk kalmıyor.  Konuşamıyor arkadaşına sadece gözleriyle soruyor çuvalları nereye koyayım? Un ve şeker çuvallarını karıştırma ikisinin de yeri ayrı ayrı

    Vücudundan ağır sulu sulu terler akıyor gözlerinin önünde halka halka birleşiyor ayakları yine de onu gideceği yere götürüyor. 

    Evine gelince sırt üstü yatıyor sıska vücudunun üzerinden geçen çuvallar aklına geliyor  tam hayattan elini eteğini çekmiş gibi yüzündeki o derin anlam. Dayanabilir miyim? Dayandım işte siz de gördünüz. Çok su içmen gerek. Su mu? Evet çok su kaybettin.

     Birkaç gün daha dayanabilirsen kendiliğinden, bedenin kemiklerin acı da vermez üstelik.Ertesi gün yükleme bölümünde çuvalların yanına geldiğinde çuvalları indi bindi yaparken vücudundaki terler bu kez yavaş yavaş dökülüyor. Yine ‘’Dayanabilirim,’’ diyor.

       Bu da iyi dayanabilirim diyor demek ki acı vermiyor işi ona

      O işi çözdü bedenini nasıl kullanması gerektiğini bütün iş gücü bacaklarda toplamakta dikkat et bacakların bükülmesin.

    Oluyor sen bu işin ilmini almışsın oluyor deli kanın henüz vücudundan çıkmadan bedenin bir kağıt gibi yırtılıp kenara atılmadan henüz ayaklarında yürüyorken o alnından akan terleri siliyor.

     Nasıl şimdi?

     İyi diyor çalışmak iyi geldi.

  Bana bir güven geldi içime de bir serinlik sana da iyi gelir. ‘’Beni bağışla ben gelip oralarda hamallık yapamam ben kendimde o gücü göremiyorum.’’

     Zamanın içinde dolanıp gidenler zamana akranları arasına karışmayanlar bir karışabilseler iyi olurdu aslında. Taşları tam gediğine koymak için hayata sıkı sıkıya sarılmak için yeşil yolda yürüyebilmek için dalgalarla boğuş cesaretinle güreş kaderinle yüzleş.

   O anlamlı bakışlar, ‘’Bak ben sımsıkı tuttum hayatın ipini.’’

   Evet diyor o önünden giden arkadaşlarına teşekkür ediyor. 

   Sonra diğerleri de hepsi birbirlerinin ayak izlerini takip ederek ilerliyor. Arkadan gelenlere bakıyorlar yollarda sıralı sırıtanlar, gülenler, somurtanlar, tahta gibi sert olanlar, bedenlerinde sadece kalçalarını ve aşağısını oynatanlar, tek gözleriyle etraflarına bakanlar, tek kelime konuşmayanlar, soluk ve sert bakışlılar, somurtkan yüzlüler, suratları gülenler, sırlarla gömülü olanlar hepsi yollarda sıralı gelen servislere biniyor. 

     Önümüz de uzun bir yol var galiba hepimiz ama hepimiz bu yolun yolcularıyız.